تولد ـ زادگاه ـ دوران کودکی

شب سیزدهم رجب سال 1334 بود که خانواده‌ی میثمی گرمی حضور نوزادی کوچک را در جمع خود احساس کردند. پدر برای نامگذاری فرزند به قرآن تفأل زد.

شهید حجت الاسلام شیخ عبدالله میثمی در یکی از خانه های مُحبّین اهل بیت سلام الله علیها در شهر شهیدپرور اصفهان در محله مذهبی مسجد حکیم در ماه مبارک رجب در شب ولادت حضرت امیر سلام الله علیه در سال 1334 دیده به جهان گشود. مادرش می گفت: «من از آن روزهایی که بچه های مؤمن را در مسجد حکیم می دیدم و هنوز بچه نداشتم از خدای بزرگ می خواستم که بچه های مؤمنی به من بدهد که همواره خدا را عبادت کنند. و روحانیون را خیلی دوست می داشتم از خدا می خواستم فرزندم معمم و روحانی شود و الحمدالله که دعایم مستجاب شد. زیرا که ما خانواده ای روحانی هستیم و پدربزرگ شیخ عبدالله روحانی بود و زمان رضاخان که عمامه از سر روحانیون برمی داشتند او عمامه اش را برنداشت. و پدر شوهرم نیز متدین بود، و همیشه دعای سمات می خواند. و همیشه جلسه قرائت قرآن داشتند. پدرش هم قرائت قرآن می رفتند و خود من نیز درس طلبگی خواندم ولی به خاطر ضعیف بودن بینائی منصرف شدم و کلاً اینها بچه های قرائت قرآن هستند.
شیخ عبدالله از وقتی که به دنیا آمدند اصلاً عجیب بود. هر کدام از فامیل که این بچه را می دیدند، می گفتند جذاب است از وقتی که به دنیا آمد من خودم پستان بدون بسم الله دهانش نگذاشتم و سعی می کردم حتی المقدور با وضو باشم ولی مطمئن نیستم که بگویم همیشه با وضو بوده ام ولی بسم الله را مطمئنم که گفته ام و در موقع شیر دادن یا حسین مظلوم هم می گفتم. وقتی شیخ عبدالله به دنیا می آید پدر مؤمن او برای نامگذاری فرزند به قرآن تفال می زند و این آیه می آید: « قال انی عبدالله اتانی الکتاب و جعلنی نبیا» (آیه 32 سوره مریم) و پدر فرزندش را عبدالله نامگذاری کرد. شیخ عبدالله از کودکی متدین بود و حتی از شش سالگی قرآن می خواند و قرآن را حفظ می کرد و به دبستان رفت و در موقع امتحانات برای اطمینان قلب آیةالکرسی را که حفظ کرده بود می خواند و مادرش می گوید: او را از زیر قرآن رد می کردم و برایش دعا می کردم و آیة رب اشرح لی صدری را می خواندم و بعداً هم الحمدالله موفق می شد و دبستان ابتدایی را تمام کرد. بعد از دبستان ابتدایی دو سال هم شبانه درس خواند و روزها را پیش پدر کار می کرد.

نوجوانی ـ جوانی ـ تحصیل

شهید میثمی پس از دوران دبستان دوره دبیرستان را آغاز کرد و بعضی از سال ها را به طور شبانه درس خواند و روزها را پیش پدر کار کرد یکی از دوستان و همکلاسی های قدیم او نقل می کند که در سال 46 و 47 در یک دبیرستان بودیم. ایشان از نظر مقید بودن به صفات پسندیده و اخلاق خوب ممتاز بود و دوستی دیگر داشت که با هم خیلی صمیمی بودند و از هم جدا نمی شدند و فرق می کردند با بقیه افراد و دنبال آموختن درس و یا مسائل دینی و اسلامی بودند و شهید میثمی معروف و مشهور بود به آشیخ. و این لقب را به خاطر این که خصوصیات دینی و عرق مذهبی از ایشان ظاهر بود روی ایشان گذاشته بودند ولی این برخورد دانش آموزان باعث نمی شد که از بچه ها روگردان باشند. خیلی با صمیمیت و گرمی برخورد می کردند و دوستی و محبت ایشان در دل همه بچه ها بود و سعی در هدایت بچه ها داشت.
از نوجوانی شور و علاقه خاصی به مسائل مذهبی داشت به خاطر همین عشق و علاقه بود که به اتفاق چند نفر از دوستانش هیئت حضرت رقیه و کلاس های آموزش قرآن و صندوق قرض الحسنه ای در محل خود پایه گذاری کرد و به شاگردانش می گفت: هر چقدر که استطاعت دارید برای قرض الحسنه پول بگذارید و هر وقت می خواهید پول تان را بگیرید.
دانش آموزان و بچه ها را به نماز جمعه «گورتان» می برد و پس از نماز جمعه آنان را برای نهار به منزل می آورد و با همکاری خانواده غذایی ساده درست می کردند و همراه آنها میل می نمود و خیلی خوب این بچه ها را تربیت می کرد.
یکی از دوستان هم محلی او می گوید: توی محل ایشان را می دیدیم که بی آلایش و با دوچرخه ای خیلی ساده رفت و آمد می کند. در بدو امر هر کسی که ایشان را می دید و به ظاهر ایشان اکتفا می کرد فکر می کرد که یک آدم ساده و بازاری هستند که دنبال کار و زندگی خودشان هستند اما هنگامی که برخورد می کرد صحبت می کرد انسان یک مرتبه متوجه می شد که با یک روح بلند و یک انسان واقعاً استثنایی روبرو است. اولین برخوردی که ما با ایشان داشتیم یک بار در سال 53 –52 موقعی که از نماز جمعه برمی گشتیم ایشان را دیدیم که از نماز جمعه می آمد وقتی احساس کرد که ما اهل نماز جمعه هستیم شروع کرد با ما صحبت کردن و با اولین تماس با آن اخلاق خدایی و جذاب شان ما را مجذوب خودش کرد و من با این که قبلاً خیلی ایشان را توی محل دیده بودم ولی هیچ گمان نمی کردم که این قدر جذاب و خوش اخلاق و خوش بینش باشد.

فعالیت های قبل از دستگیری (جوانی(

در سنین جوانی با همکاری جوانان و نوجوانان مخلص دیگر از قبیل شهید حجةالاسلام ردانی پور و شهید حجازی و اخوی شهیدش شیخ رحمت الله، انجمنی دینی و خیریه و هیئت حضرت رقیه را تأسیس کردند و عملاً ارشاد همسالان خویش را بر عهده گرفت در جلسات که در کنار مسجد حکیم اصفهان در مسجد کوچکی به نام مسجد جوجه تشکیل می شد قرآن و مسائل سیاسی روز را به افراد و بچه های محل تعلیم می داد. و جوانان را با خیانت های رژیم شاهنشاهی نسبت به اسلام و مسلمین آشنا می ساخت. در محل با همه اقشار و طبقات، ارتباط و تماس داشت و با آنها در حد خودشان صحبت می کرد. مثلاً هر موقع وارد مسجد می شدی می دیدی او نشسته با افراد حرف می زند اما حرف هایشان برای هر کس درخور فهم او بود و درخور بینش و آگاهی او بوده از امام جماعت مسجد گرفته تا مردم بازاری که آنجا بودند چه مردها و جوانان و بچه ها با همه این ها ارتباط و تماس داشت و همه را به خودش جذب می کرد. یکی از خصوصیاتش این بود که مطالب مهم و عمده رادر جملات ساده بیان می داشت و همین امر باعث شده بود که از همه طبقات و پیرمرد و جوان و بچه ها به او جذب شوند خیلی کارهای خیر عمومی می کرد اما سعی می کرد کارها به دست دیگران انجام گیرد، در برنامة مسجد، همه راهنمایی ها و ارشادها و برنامه ریزی هایش از ایشان بود منتهی دست اندرکارش کس دیگری می شد و وقتی که آن مجلس برپا می شد. در حقیقت او به هدف خودش رسیده و رشد و آگاهی مردم نسبت به تعالیم و اهداف اسلام بالا رفته بود. گذشته از فعالیت های عمومی و آشکار از قبیل برپایی جلسات روضه و قرائت قرآن و بردن نوجوانان به نماز جمعه «گورتان» و تعلیم و آموزش آنها یک سری جلسات مخفی با شهید ردانی پور و شهید حجازی و دیگران داشت که در این جلسات تلاش می شد که اهداف و اعلامیه ها و کتاب های حضرت امام مطالعه شود و کیفیت گسترش و آموزش آنها به دیگران بررسی گردد و شهید میثمی مسئول و مربی این جلسه بود. خیلی طبیعی و عادی و ساده مخفی کاری می کرد. مثلاً مقبره ای کنار مسجد حکیم به نام مقبره مرحوم کرباسی است ایشان از علمای بزرگ اصفهان بوده و آنجا دفن می باشند. شهید میثمی کلید این مقبره را گرفته بود به عنوان اینکه متولی باشد و نظافت آنجا را بکند و آب و جاروتی بکند. و تحت عنوان متولی مقبره پوشش بسیار خوبی درست کرده بود و استفاده های زیادی می شد و خانه خرابه ای بود پشت مقبره که آن هم متعلق به مقبره بود که ایشان خیلی چیزهای زیادی را در آنجا مخفی کرده بود و گاهی اوقات جلسات توی خانه خراب پشت مقبره تشکیل می شد چون که اغلب اوقات درب مقبره بسته بود و فقط عصرهای جمعه شهید میثمی می آمد درب مقبره باز می کرد و آب و جارویی می زد و عده ای هم چون جمعه بود می آمدند زیارت و هیچ کسی هم تصور نمی کرد که از این مقبره به عنوان مرکزی برای اعلامیه و چیزهای دیگر استفاده می شود و همه محل می دانستند که متولی مقبره آشیخ عبدالله است ولی هیچ کس فکر نمی کرد که از این مکان استفاده سیاسی می شود. بسیاری از شاگردان آن جلسات به برکت روح مصفای شهید از خدمتگزاران واقعی جمهوری اسلامی شدند و بسیاری از آنها شهید گردیدند. یکی از شاگردان آن کلاس می گوید شهید میثمی صحبت ها و مطالبی که می فرمود همه اش حکمت آمیز بود و نکته بارزی که از همان اول در ایشان بود و تا همین اواخر که شهید شدند این بود که سخن نمی گفت الا این که در سخنش یک حکمت و موعظه و نکته آموزنده ای وجود داشت.
من هر موقع سر کلاس های ایشان می رفتم و ایشان صحبت می کرد احساس می کردم که در کنار عالم هشتاد ساله، هفتاد ساله ای هستم که دنیا دیده است و با تجربه است و با علم است با وجودی که سن زیادی نداشت اما از لحاظ تجربه و مشاهدات، شخصی سالخورده بود.